sa wala akong magawa ngayong tag-araw eto blog na lang.
pinakaAYAW ko ay ang hanggang salita lang o ang namumulaklak ang bibig
madalas ito mangyari sa'kin at sa sobrang dalas narindi at nabusit na talaga ako.
Alam naman nating lahat na libutero ako o makati ang paa o libot s amadaling salita.
Ayaw kong nananatili s abahay lalo na kapag wala akong magawa kaya ayaw ko ng sasabihin sa'kin ng mga tao na aalis daw kami at pupunta kung saang lugar sa ganitong araw tapos hindi naman matutuloy. Nakakabanas di ba? Para kang pinapaasa sa wala.Ayaw na ayaw ko talaga nun. Nagagalit talaga ako. Kasi naman mag-aayos ka ng sarili mo. 'ung tipong nakaplano pa 'ung susuot mo (ako kasi ung tipo ng taong pinaplano 'ung mga sinusuot) tapos hindi matutuloy. Nakakainis talaga. Sa sobrang galit ko nga nasabi ko na "Pwede bang 'wag nyo kong sabihan sa mga libot-libot na 'yan kung hindi naman matutuloy?!"
nakakarindi e! "'wag nyo kong paasahin!"
"kung sinasabi nyo pag-aralan nyo naman tuparin"
sabi tuloy ng ina ko: "don't expect kasi" kaya simula noon hindi na talaga ako nag-aya pumunta kung saan at it's getting better. Hindi na ko nakakapagtampo sa mga drawing na lakad dati kasi sila na nag-aaya at hindi na nila ako sinasabihan unless na matutuloy 'un love it!
No comments:
Post a Comment